Bijna Dood Ervaring -

Mijn BDE, 5 september 1987

Het is zaterdagochtend, de kinderen al aangekleed en zijn bij de buren aan de overkant.

Plots word ik benauwd, het wordt ergere en erger, kan nog maar ademen in de keel en niet verder. Door te weinig adem voel ik mij zwakker en zwakker raken, gevoel van tintelingen in mijn hoofd en lijf. Kan geen stap meer verzetten, elk adem telt . . .

Mijn partner was bij een collega om hem te behandelen met zijn rugprobleem, daarna zal hij boodschappen doen en kunnen we daarna met z’n allen naar de manege. Tijdens de behandeling van zijn collega had mijn partner het gevoel dat hij toch eerst naar huis moet voordat hij boodschappen gaat doen.

Hij komt thuis en ziet mij zittend in elkaar gezakt op de eettafelstoel. Hij zegt: ‘ik voelde al dat ik eerst naar huis moet. Ik steun je de trap op naar de slaapkamer en zal wat acupunctuurnaalden in je zetten zodat je meer kunt ontspannen en meer lucht binnen krijgt’.

We kwamen in de slaapkamer, ik sta voor het bed ~ ~ ~ . . . . . . . . .

Mijn partner ziet mijn lippen blauw, springt half de trap af en belt de huisarts. Hij schrikt als hij mij ziet liggen (wij kennen elkaar via de praktijk). Met bibberende handen wil hij een spuit klaarmaken. Dan zegt mijn partner: ‘laat mij dit doen, bel jij de ambulance’.. Met loeiende sirene werd ik naar het ziekenhuis gereden. De overbuurman kwamen naar ons huis om naar mijn partner te vragen wat er aan de hand is. De kinderen bleven bij de buren en mijn partner reed direct naar het ziekenhuis.

Daar aangekomen was voor alle aanwezigen in de eerste hulp groot ongeloof en hoge stress. Ze raakten mij kwijt, ik was er niet meer, geen adem en geen hartslag. Ze hebben alle zeilen bijgezet om mij terug te krijgen. Zeven minuten geen adem en geen hartslag. Eindelijk kregen ze mij weer terug maar met grote zorgen. Mijn partner werd op de hoogte gebracht met de boodschap: ’Ze heeft ons behoorlijk doen schrikken. Een jonge vrouw net 30 jaar in top conditie in deze toestand? We waren haar zeven minuten kwijt, geen adem geen hartslag nu in coma. Mocht zij hieruit komen, houd rekening met de gevolgen met betrekking tot de hersenfuncties’.

Ik bevind mij ergens boven, zie mijn lichaam liggen, apparaten met piepende puls-geluiden. Af en toe zag ik witte schimmen en hoorde ik voetstappen in echogeluiden bij het lichaam staan. Ik verplaats mij in het lichaam, zet armen en benen in beweging om ze van mij af te slaan en van me af te schoppen. Ik hoor mezelf kattengeluiden maken, met mijn handen als klauwen begon ik van me af te slaan dat ze niet aan het lichaam komen en dat ze niet meer medicatie toedienen. Ditzelfde gebeurde een aantal keren. Tot ik bewust voelde dat ik aan mijn enkels en polsen werd vastgebonden door mijn heftige reacties.

Dan is er een keuze moment, blijf ik hier boven of ga ik terug in het lichaam.
Ik besloot terug te gaan in het lichaam om er voor te zorgen dat er niet meer medicatie in het lichaam wordt toegediend. Hoe meer medicatie wordt toegediend des te meer de toegang naar het lichaam wordt afgesloten en ik niet meer terug kan in het lichaam.

Ik besloot bewust in het lichaam te blijven. Kort daarna doe ik mijn ogen open, een verpleegkundige staat naast het bed en zegt met een zachte stem: ‘Maak u geen zorgen om de kinderen, zij zijn in goede handen. Er wordt goed voor ze gezorgd. Wij zorgen nu voor u. Rust maar uit.’ En weg was ik weer…