Tijdens mijn verblijf op Tenerife voor Intensive 3 in de ontmoetingen met de oceaan, dolfijnen en walvissen ontstond de Roep naar Hawaii.
Het restaurant waar we ontbijten grenst aan de oceaan. Op een van de ochtenden sta ik aan de rand van het zwembad de oceaan en de cetaceanen te begroeten voor de ontmoetingen op die dag. Audrey en Berthe staan naast mij en merken op dat het water sterker in beweging komt, beiden doen op giechelende wijze de uitspraak: ‘ja hoor, Maggie staat weer aan het water, de oceaan komt in beweging’. Na deze uitspraak lopen de dames verder richting het restaurant terwijl ik in stilte mij verbind met de oceaan en haar toespreek ‘thank you, I love you’ als een mantra.
Het water komt sterker in beweging en botst tegen de vulkanische rotsblokken dat beneden voor het zwembad ligt. Het water spat recht omhoog als een krachtige waterfontein met twinkelende regenboogkleuren. Het water trekt zich terug in haar ritme en botst opnieuw tegen de rotsblokken in rechtopspattende waterfontein. Ik voel me intens blij en open bij het schouwen van dit grootse natuurlijke beweging met haar kleurrijke schoonheid. Blij als een kind roep ik met gespreide armen: ‘thank you, tank you, I Love You…’ genietend van dit wonderschoon moment.
Maar dan gebeurt geheel onverwachts iets anders! Bij de derde keer dat het water zich terugtrekt en opnieuw tegen de rotsblokken opbotst gaat het water niet rechtop als een waterfontein, nee.. het water komt in een flits recht op mij af over mij heen en raakt mijn hart. Vanaf harthoogte tot aan mijn voeten ben ik klets en klets nat..!!! Wauw…wow… riep ik lichtelijk geschokt, ik kon me nog net staande houden. Wauw…. hoezo een hartelijke begroeting van de oceaan terug..!!! Terwijl ik in lichte shock aan het verwerken was wat mij zojuist was overkomen, spat het water als voorheen opnieuw rechtop als een waterfontein met prachtige regenboogkleuren. In de volgende beweging bleef het water in lage deinende ritme als toen we aankwamen.
Vol verbazing liep ik richting het restaurant waar inmiddels Aurdrey en Berthe aan een tafel hebben plaatsgenomen. Terwijl ik dichterbij kwam aangelopen zitten de dames mij smalend toe te lachen. De andere deelnemers kijken met verbazing toe hoe ik kletsnat kom aangelopen, het water druipt van mijn kleren af met een waterspoor achter me. Iedereen vroeg vol verbazing: ‘wat is er met jou gebeurd?’ Nou, zei ik: ‘Ik stond de Oceaan en de Cetaceanen te begroeten, toen kreeg ik een flinke plens water over me heen als antwoord! Goeie ‘s morreges, nu ben ik klets en klets nat en dat moet het water nog in… Lekker zo, met kletsnatte kleren ontbijten..!!
‘Mooi zo… als enkele reacties uit de groep. ‘Je hebt de dag voor ons geopend. Dit wordt een extra bijzondere dag voor ons allen. Goed teken, dat wordt een dag met bijzondere verrassingen’.
Tegen het einde van het ontbijt vroeg Yka of ik aanwezig zal zijn op Intensive4 in 2009. ‘Nee, ik ben voor Intensive 4 op Hawaii. Ik voel dat ik hier klaar ben met mijn werk. Ik zal mijn werk met de dolfijnen en walvissen op Hawaii voortzetten’, is het antwoord die vloeiend vanuit een diep weten uit mijn hart kwam. Oké, zei Audrey, dat is gesproken. ‘Ik zal er ook niet zijn’, zei Yka.
En zo had een ieder die dag bijzondere ervaringen en inzichten van de dolfijnen en walvissen mogen ontvangen. Een rijkelijke en gezegende dag in dankbaarheid.
En zo had Intensive 4 in november-december 2009 mogen plaatsvinden waarin ik mijn werken mocht voortzetten in samenwerking met de dolfijnen en walvissen op voor mij zeer geliefde Hawaii mijn Lemurische Thuis. En zo is het.
Aloha Mahalo
(Yka, een van onze Walvisverbinding en Hoeder van de Aarde was begin januari 2009 overgegaan naar hogere dimensie van bewustzijn waar zij haar ascensie en werken zal voortzetten voor het grote geheel. Thank You, I Love You).